Από το 1941 η οικογένεια Πανταζή έχοντας στην ιδιοκτησία της έναν πετρόμυλο που άλεθε κριθάρι, σιτάρι, καλαμπόκι, παίρνοντας κίνηση από μια πετρελαιομηχανή έκανε τα πρώτα βήματα της στον τομέα της άλεσης.

    Το 1950 αγοράζοντας μια αλωνιστική μηχανή ΚΑRBIA ξύλινη από την Αγγλία καθετοποίησε την παραγωγή της -πράγμα πρωτοπόρο για την εποχή. Μετά από ένα χρόνο επιτυχημένης πορείας προχώρησε στην αγορά ακόμα μιας αλωνιστικής μηχανής, ελληνικής κατασκευής αυτή τη φορά, από τη Θεσσαλονίκη.

    Έτσι απασχολώντας παραπάνω από 80 άτομα στις δυο μηχανές απέκτησε ηγετική μορφή στους νομούς Αττικής και Βοιωτίας στον θεριζοαλωνισμό φτάνοντας έως τον Έβρο για μια χρονιά , το 1956-1957 στα Δίκαια, περιοχή δίπλα στο Τριεθνές.

    Το  1967 απελευθερώθηκαν τα επαγγέλματα, έτσι αποκτήθηκε η άδεια για κυλινδρόμυλο. Αμέσως αγοράστηκαν τρεις κυλινδρομηχανές από την Τσεχοσλοβακία και τα υπόλοιπα μηχανήματα από Έλληνα κατασκευαστή.

    Έτσι ξεκίνησε η εγκατάσταση του εργοστασίου, η οποία για την εποχή εκείνη κόστισε –σύμφωνα με τη χαρακτηριστική φράση του αείμνηστου Πανταζή Γεωργίου του πρεσβυτέρου- «δέκα τσουβάλια λεφτά».

    Επιπροσθέτως, δίπλα στον κυλινδρόμυλο υπήρχε ελαιοτριβείο με ηλεκτροκινητήρα που κινούσε δυο κυλινδρικές πέτρες και σύνθλιβε τον καρπό της ελιάς που τοποθετούταν μέσα σε χονδρά πλεχτά σακιά (μουτάφια). Το λάδι αποθηκευόταν σε δεξαμενές (στέρνες) μέσα και έξω από το έδαφος.